Ochrona przed pasożytami wewnętrznymi
Zwierzęta stanowią potencjalne źródło pasożytów m.in. glist, nicieni, tasiemców, rzęsistków. Inwazje pasożytnicze najczęściej przebiegają z następującymi objawami: zmienny apetyt, wymioty, biegunka, zaparcia, utrata masy ciała, matowa sierść, niekiedy objawy neurologiczne. Szczególnie podatne na zarażenie są szczenięta i kocięta ze względu na nierozwinięty w pełni układ immunologiczny oraz zwierzęta starsze z osłabioną odpornością. Zwierzęta myśliwskie, mające częsty kontakt ze zwierzętami bezdomnymi oraz te, które często podróżują pozostają w grupie zwiększonego ryzyka. Najczęściej zwierzęta zarażają się poprzez zjedzenie jaj i larw lub innych inwazyjnych form pasożytów, które znajdują się w pokarmie czy w środowisku bytowania, np. zarobaczony gryzoń. Ważne jest, aby przed planowaną ciążą, odrobaczyć matkę, ze względu na możliwość transmisji pasożytów przez łożysko lub przez mleko, podczas karmienia.
Profilaktykę przeciwko robaczycom wewnętrznym rozpoczynamy już pierwszych tygodniach życia zwierzęcia. Dobrą praktyką jest profilaktyczne odrobaczanie psów i kotów mających stały kontakt ze środowiskiem zewnętrznym co 3-4 miesiące, natomiast koty na stałe przebywające w domu możemy odrobaczać co 6 miesięcy. Istnieje również możliwość regularnego badania kału zamiast profilaktycznego odrobaczania i stosowanie preparatów odrobaczających tylko w przypadku stwierdzenia obecności pasożytów w pobranym do badania materiale. W zdecydowanej większości stosuje się preparaty doustne (tabletki lub pasty), ale istnieje też możliwość zastosowania preparatu typu spot-on, zakrapianego na kark, np. dla zwierząt, u których podanie doustne może być problematyczne. Należy jednocześnie odrobaczać wszystkie zwierzęta w domu, w celu zminimalizowania ryzyka inwazji pasożytniczej. Zalecane jest także, aby przed planowanym szczepieniem zwierzę było odrobaczone.
Zarówno człowiek, jak również zwierzęta domowe mogą być żywicielami pierwotniaka Giardia lamblia, która wywołuje chorobę zwaną giardiozą lub lambliozą. Jest to wiciowiec, który najczęściej lokalizuje się na błonie śluzowej jelita cienkiego. Do zarażenia dochodzi poprzez zjedzenie cyst, które mogą znajdować się w zanieczyszczonej wodzie, glebie, czy pożywieniu. Zabrudzone dłonie, które miały kontakt z materiałem zakaźnym, również mogą stanowić potencjalne źródło inwazji. Do wywołania inwazji u człowieka wystarczy tylko 10 cyst! Przebieg choroby jest zróżnicowany, od bezobjawowego (częściej u zwierząt) do ciężkiej biegunki z zaburzeniami trawienia i wchłaniania. Dlatego tak ważne jest, aby regularnie odrobaczać zwierzęta w domu, przestrzegać zasad higieny osobistej (zwłaszcza u dzieci), odpowiednio utylizować odchody zwierząt, ponieważ chronimy w ten sposób także siebie!